Вести

Novoosnovana, „Crnogorska crkva“ je politička tvorevina. Na Cetinju, 17. Januara 2000 godine, u policijskoj stanici, registrovana je takozvana crnogorska pravoslavna crkva a kao vjerska zajednica grupe gradjana.

Piše: Z. Pecanac za novinar.de

U njenoj registraciji ili kako oni kažu „obnovi crkve“ učestvovali su poznati crnogorski komunisti, oni koji su tražili svoje mesto i novu ulogu u novonastalim okolnostima, razbijanjući sve ono što je bilo srpsko i sve ono što su vekovima stvarali, crnogorske duhovne i političke veličine i sam narod. Nastavljajući tamo gde su stali Sekula Drljević i Savić Marković-Stedimlija, bliski saradnici ustaškog vodje Ante Pavelića, ovi ostaci komunističkih repova čine upravo ono sto su zamislili Pavelić, Drljević i Štedimlija, a nikada nisu uspeli da realizuju u Crnoj Gori.

Negirajući srpstvo crnogorskog naroda ta interesna grupa, koja je nažalost na vlasti, udara tamo dje je najbolnije a to je srpska pravoslavna crkva u Crnoj Gori. Razumjevši da sada, kada Srbija i srpstvo u cjelini doživljava nezapamćene pritiske i pokušaj potpunog uništenja, postaje politički profitabilno da se otvoreno bore protiv prave Crkve. Crnogorska aktuelna vlast, rješava da promijeni taktiku i zaigra na najjaču kartu a to je uništenje Crnogorsko-Primorske Arhiepiskopije, crkve Njegoša, crkve onih koji su i stvarali Crnu Goru, crkve koja je vjekovima bila i ostala dio svog naroda. Isti oni komunisti koji su preko pedeset godina brutalno progonili Pravoslavnu Crkvu u Crnoj Gori rješavaju da osnuju „crkvu“ po svom ukusu. Medju onima koji su registrovali takozvanu crnogorsku crkvu ima i pripadnika islamske zajednice u Crnoj Gori kao što je Šefket Krcić, predsjednik Matice Bošnjaka u C. Gori. Sama ta činjenica dovoljno govori da to nijesu interesi Crnogoraca već onih kojima je stalo da se obračunaju sa Srpskom Pravoslavnom Crkvom u C. Gori. Za jedan tako prljav posao nadjene su četiri osobe razbojničke reputacije koje potpuno odgovaraju novoj ulozi:

1. Miraš Dedeić, rodjen 8 novembra 1938 godine,samozvani mitropolit; kao oženjeni sveštenik raščinjen i vraćen u red laika odlukom Vaseljenskog Patrijarha Vartolomeja I i Svetog Sinoda Pravoslavne Vaseljenske Patrijaršije od aprila 1997 godine čime je predat prokletstvu. Zamonašen od strane, medju pravoslavnim crkvama nepriznate i raskolnilke Makedonske pravoslavne crkve. Ono što nije mogao dobiti Božjom blagodaću, svještenički čin, dobija 1997 godine od, isto tako raskolničke i nepriznate grupe svjestenika u Bugarskoj koja trguje za novac svješteničkim činovima koja ga imenuje za „mitropolita Crnogorske crkve“. I svakom laiku je dovoljno jasno o kome se radi a činjenica da ga je i sopstvena porodica napustila, govori da je u pitanju djavolji „svestenik“koji nije potreban Crnogorcima.
2. Živorad Pavlović, odbjegli i rasčinjeni svještenik iz Smedereva (Srbija). Zbog teške kradje koju je učinio kao svještenik Srpske pravoslavne Crkve, rasčinjen a za njim je raspisana potjernica od strane policije Republike Srbije.
3. Milutin Cvijić, rodjen u Tesliću (Bosna), bivši jeromonah manastira Ostrog, koji je rasčinjen od strane Srpske Pravoslavne Crkve i kao svještenik i kao monah jer je prekršio sve monaške zavjete i oženio se što nije moguće u pravoslavnoj Crkvi.
4. Jelisej Lalatović, bjegunac iz bogoslovije i bivši monah, rasčinjen zbog falsifikovalnja crkvenih pečata i kradje crkvene imovine.

Ovi crkveni delikventi pomognuti sa par, takodje rasčinjenih i anatemisanih, bivših svještenika iz Italije i Bugarske, sačinjavaju takozvanu „Crnogorsku pravoslavnu crkvu“. Pošto njihovo „svještenstvo“ nema kanonski legitimitet u svijetu Pravoslavnog Hrišćanstva, a prema tome ni u ostatku hrišćanskog svijeta uopšte, uz pomoć mafijaške vlasti u Crnoj Gori, prerušeni komunisti vraćaju se, starim nelegalnim metodama:
– otvorena otimačina imovine koja pripada Pravoslavnoj Mitropoliji Crnogorsko-primorskoj.
– Kampanja organizovana od strane državnih medija koja izjednačava lopove i prevarante obučene kao sveštenike sa pravim i legalno priznatim sveštenstvom.
– Uvodjenje novog i do sada u sferama medjunarodne legistature nepriznatog principa kojim se preko prikupljanja potpisa omogućava otimanje tudje imovine (u ovom slučaju imovine koja pripada Pravoslavnoj Mitropoliji Crnogorsko-primorskoj).
– Odluka vlasti u C. Gori da javno podrži pseudo-religijsku organizaciju pod imenom „crnogorska pravoslavna crkva“ kojom se stavljaju iznad legalne arbitraže Vaseljenskog Patrijarha I, Patrijarha Ruskog AleksejaII, patrijarha Srpskog Pavla Arhiepiskopa Grčkog Hristodula i svih ostalih poglavara Pomjesnih Pravoslavnih Crkava širom svijeta. Ovaj potez je isto kao kada bi predsednik Italije pozdravio nekog ko bi se predstavljao kao novi papa rimski.

Ova grupa raspopova, prevaranata i božijih otpadnika, „bogosluženja“ drže po ulicama, partijskim prostorijama i komunističko-marksističkim centrima.

Njegoševa majka Ivana održala je kratku bjesedu nad odrom preminulog sina i kazala sljedeće:
“BRAĆO NJEGUŠI, CRNOGORSKI SOKOLOVI, NIJE PRIKLADNO šta vi radite, što plačete i naričete nad odrom Vladike. Nijsam njega ja rodila da drugi nad njim kukaju i plaču. Ja sam ga rodila za dobro vašeg imena i za IME CIJELOG SRPSTVA. Ja sam bila i tako sam i sada najsrećnija među majkama, kad mi je Gospod podario Tebe, moj uvijek najdraži sine. Ti si bio najljepši, među lijepim, ne samo tijelom već takođe i dušom. I Gopod mi je sve dao. Ja tvoja majka neće nikad kukati za Tobom, jer ako bi to činila ne bih bila Tvoja stvarna majka. Nek one majke plaču koje su rodile izdajnike i zle ljude, a ne ja. Nek ti je prosto moje SRPSKO MLIJEKO. Nek je prosto moje srpsko mlijeko kojim sam te othranila. Neka je hvala Gospodu koji je Tebe darovao meni, tako lijepog i što je Tebe pozvao k sebi dok si još lijep i mlad, jer će i On takođe, moj sine, naići u Tebi svog oličenja* !

Njegoševa majka govorila je na srpskom. Sebe i svog sina smatrala je Srbima. Njegoš u posvjeti Karađorđu, govori o prahu OCA SRBIJE. Nažalost, došlo je vrijeme naših dana, kad zvaničnici Crne Gore hoće nasilno da nas odvoje od srpstva. Da dokažu da nijesmo ono što su bili naši očevi i naši djedovi.

O Srbiji i Crnoj Gori na kraju osamnaestog vijeka svjedoči nam sljedeći momenat. Tada je vladika Sveti Petar Cetinjski primio bratsku Karađorđevu delegaciju, koja bijaše došla radi zajedničkog dogovora. U mladim danima knjaz Nikola Petrović je spjevao dvije značajne pjesme za ono vrijeme. Te pjesme su “Onamo“ i “Pred Dvorom stražarit ću Kralja, sjedinili se kad god srpstvo i slobodu svoju steče“ ! Mladi knjaz Nikola stavljao je jedinstvo i srpsku slobodu u prvi red. A u posjeti kralju Aleksndru Obrenoviću, knjaz Nikola govorio je u Beogradu 1896. o onim pozdravima Kralju iz Crne Gore, naslednika Balšića, vlastele koji su služili kneza Lazara Hrebeljanovića. Takođe, on je preneo pozdrave i Zete Crnojevića, zetskih vlastelina.

Današnje crnogorčenje i odstupanje od srpskog imena i vjere, slično je politici Italije, naročito u eri Musolinijevog fašizma, kad je nastojao da Crnu Goru otcijepi, milom ili silom, od Jugoslavije. Današnja dešavanja su ista kao i ona za vrijeme Hitlera kada su poznati srbomrzci Sekula Drljević I Savić Marković-Štedimlija pokušali da uz pomoć Anta Pavelića Crnogorce proglase crvenim hrvatima a Crnu Goru što više udalje od srpstva. Musolinijev plan je pocijepao knjaz Mihailo Petrović, unuk kralja Nikole. Pavelić nikada nije uspio da ostvari svoj plan i protjera srpstvo iz C. Gore. Propast fašizma je bio i propast te sramne ideje.

Kralj Aleksandar poslao je vojvodu Mišića 1920. godine da poseti kralja NIkolu, tada u Parizu. A kad je Mišić po povratku iz Pariza referisao kralju Aleksandru izjavio je: “Kralj Nikola misli isto kao Vi i ja. On pozdravlja jugoslovensko ujedinjenje“. On je tom prilikom ukazao vojvodi Mišiću da je on u svojoj gardi na Cetinju imao dva Mažuranića. Jedan je bio oficir a drugi perjanik.

MITROPOLIJA CRNOGORSKO-PRIMORSKA JEDINA PRAVOSLAVNA CRKVA U CRNOJ GORI

Pitanje je zbog čega režim u Crnoj Gori, koji pokušava da se predstavi kao moderna, demokratska, pravna država i koji konstantno koristi demokratsku retoriku, u isto vrijeme pokušava da legalizuje pseudo-religioznu organizaciju registrujući je u lokalnj policijskoj stanici i ohrabrujući ove ljude da krše zakon otimajući pravno vlasništvo Crkve i lažno se predstavljajući u javnosti. Ako se samo malo zagrebe u proslost tih na vlasti neće biti tesko otkriti da su gotovo svi bili istaknuti komunisti i funkcioneri komunističkih partijskih organizacija u Crnoj Gori. Sve ovo što čine i jeste dugogodišnja komunistička taktika koja je ogoljena ovih dana predlogom proustaškog hrvatskog poslanika u Parlamentu Crne Gore, da se ova politička crkva nadje i u novom ustavu koji se priprema u C. Gori.

1909; Kneževina Crna Gora
ukupno 317.856 od toga
Srbi: oko 95%
Crnogorci: 0,00%
Albanci i ostali nisu evidentirani

Imajući u vidu sve ovo kao i prilike u samoj Crnoj Gori, sasvim je jasno da samozvana „Crnogorska Pravoslavna Crkva“, registrovana kao vjerska zajednica grupe gradjana, ne može imati nikakve veze sa Crnogorsko-primorskom mitropolijom starom osam vjekova, koliko i pravoslavlje Rastka Nemanjića – Svetog Save, Njegoša i Svetog Petra Cetinjskog. U Crnoj Gori postoji samo jedna pravoslavna crkva – Mitropolija Crnogorsko-primorska.

KAKO SE STANOVNIŠTVO NA PROSTORU CRNE GORE IZJAŠNJAVALO U PERIODU OD 1909 do 2003 – zvanični podaci

1909; Kneževina Crna Gora
ukupno 317.856 od toga
Srbi: oko 95%
Crnogorci: 0,00%
Albanci i ostali nisu evidentirani

1921; Regioni Andrijevica, Bar, Kolašin, Nikšić, Podgorica i Cetinje koji su smatrani Crnom Gorom dok su ostali krajevi današnje Crne Gore (Berane, Bijelo Polje) evidentirani kao južna Srbija

ukupno 199.227 od toga
Srbi: 181.989 ili 91,35%
Crnogorci: 0 ili 0,00%
Albanci: 16.838 ili 8,45%
Regioni Berane i Bijelo Polje evidentirani kao južna Srbija
Berane, ukupno 23.864 od toga Srbi 23.561 ili 98,73%
Bijelo Polje, ukupno 26.147 od toga Srbi 26.136 ili 99,96%

1931; Crna Gora; Kraljevina Jugoslavija
ukupno 360.044 od toga
Pravoslavni: 272.702
Romi Katolici: 26.070
Muslimani: 61.038
Serbski Hrvatski Slovenački i Makedonski jezik koristi: 339.955
Albanski jezik koristi: 18.098
Crnogorska nacija ustanovljena je u komunističkoj
Federativnoj Republici Jugoslaviji 01. maja 1945.

1948; Republika Crna Gora; Socijalistička Jugoslavija
ukupno 377.189 od toga
Srbi: 6.707 ili 1,78%
Crnogorci: 342.009 ili 90,67%
Albanci: 19.425 ili 5,15%
Hrvati: 6.808 ili 1,8%

1953; Republika Crna Gora; Socijalistička Jugoslavija
ukupno 419.873 od toga
Srbi: 13.864 ili 3,3%
Crnogorci: 363.686 ili 86,62%
Hrvati: 9.814 ili 2,34%
Jugosloveni: 6.424 ili 1,53%
Albanci: 23.460 ili 5,58%

1961; Republika Crna Gora; Socijalistička Jugoslavija
ukupno 471.894 od toga
Srbi: 14.087 ili 2,99%
Crnogorci: 383.988 ili 81,37%
Muslimani: 30.665 ili 6,5%
Hrvati: 10.664 ili 2,26%
Jugosloveni: 1.559 ili 0,33%
Albanci: 25.803 ili 5,47%

1971; Republika Crna Gora; Socijalistička Jugoslavija
ukupno 529.604 od toga
Srbi: 39.512 ili 7,46%
Crnogorci: 355.632 ili 67,15%
Muslimani: 70.236 ili 13,26%
Hrvati: 9.192 ili 1,74%
Jugosloveni: 10.943 ili 2,07%
Albanci: 35.671 ili 6,74%

1981; Republika Crna Gora; Socijalistička Jugoslavija
ukupno 584.310 od toga
Srbi: 19.407 ili 3,32%
Crnogorci: 400.488 ili 68,54%
Muslimani: 78.080 ili 13,36%
Hrvati: 6.904 ili 1,81%
Jugosloveni: 33.146 ili 5,67%
Albanci: 37.735 ili 6,46%

1991; Republika Crna Gora; Socijalistička Jugoslavija
ukupno 615.035 od toga
Srbi: 57.453 ili 9,34%
Crnogorci: 380.467 ili 61,86%
Muslimani: 89.614 ili 14,57%
Hrvati: 6.244 ili 1,02%
Jugosloveni: 26.159 ili 4,25%
Albanci: 40.415 ili 6,57%

2003; Republika Crna Gora; Zajednica Srbija i Crna Gora
ukupno 672.656 od toga
Srbi: 201.892 ili 30,01%
Crnogorci: 273.366 ili 40,64%
Bošnjaci: 63.272 ili 9,41%
Muslimani: 28.714 ili 4,27%
Hrvati: 7.062 ili 1,05%
Albanci: 47.682 ili 7,09%

CRNA GORA – zvanični statistici podaci
Pobjeda, 23 septembar 2004
CRNA GORA
ukupno 620.145
Crnogorci 267.669 ili 43,16%
Srbi 198.414 ili 31,99%
Bošnjaci 48.184 ili 7,77%
Albanci 31.163 ili 5,03%
Muslimani 24.625 ili 3,97%
Hrvati 6.811 ili 1,10%
Romi 2.601 ili 0,42%

Prilikom posljednjeg popisa koji su sproveli preobučeni „demokratski“ komunisti, vršen je nezapamćen pritisak na pravoslavno stanovništvo da se ne izjašnjavaju kao Srbi. I pored toga 32% se izjasnilo da su ono sto su im bili i preci – Srbi. Takodje, dobijajuci novac i službu u državnoj upravi, ogroman broj Albanaca, muslimana i Hrvata je pristalo da se izjasne kao Crnogorci.

za novinar.de Zoran Pećanac