Вести

Uloga američke komentatorke  u američkoj antisrpskoj propagandi i indoktrinaciji ne sme biti zaboravljena. Američka komentatorka Džordži En Gejer (Georgie Ann Geyer) objavila je 26. decembra 2007 napis pod naslovom “Kosovo naginje nezavisnosti“ (Kosovo bent on independence) u Vašingtontajmsu (The Washington Times).

za novinar.de piše Časlav M.Damjanović, USA, 27.12.2007

———————————————————–

Pošto se za Gejerovu slobodno može reći da je jedan od ideologa američke antisrpske propagande, vredno je navesti njene “najinteresantnije“ tvrdnje… naravno uz dužne komentare.

“Kosovo zapravo još uvek nije zemlja za sebe. Srbija smatra Kosovo svojom provincijom, što je tačno ono što Kosovo ne želi da bude“.

“Kosovari uopšte ne nameravaju da se priključe Albaniji i ne interesuje ih da ostanu pod administracijom UN“.
Tvrdnja da je Kosovo provincija koju su Srbi okupirali, i da kosovski Albanci ne žele da se pripoje Albaniji odnosi se na davni početak antisrpske propagande kada je senator Bob Dol iz američke države Kanzas, albanskog porekla, natociljao neobavešteni Kongres da donese rezoluciju da se pomogne ‘etičkim težnjama jednog malog naroda’. Senatori i kongresmeni nisu imali pojma gde je Kosovo, ali je mnogima od njih, kao naprimer Senatoru Džozefu Bajdenu iz države Delaver, itekako prijalo da se zalaganjem za međunarodnu pravdu prikaže kao da nije nevažan provincijski senator…

“Već 1992. u doba kada je Balkansi rat besneo i srpski gaulajteri gospodarili Kosovom, digla sam ruke od pomisli da ta dva naroda (Srbi i ‘Kosovari’ koje Gejerova smatra nacijom) mogu da žive zajedno“.

“Pošto je novinarima bilo zabranjeno da vide kakvu su divnu i naprednu ‘okupaciju’ Srbi zaveli nad nevinim Kosovarima, otišla sam u susednu Makedoniju, odlučna da se probijem na Kosovo“. Sledi ‘uzbudljiv’ opis kako je spretni taksista Sami projurio pored ogromne kolone vozila koja je zakrčila granični prelaz, kako je ‘svojim prijateljima graničarima’ pokazao dva pasoša i takoreći bez zaustavljanja dovezao Gejerovu u Prištinu, jedan od ‘najrazorenijih’ gradova koji je ‘ikad videla’. Usput je jedva izbegla da je upucaju srpski vojnici kada je pokušala da ‘nevino prošeta’ do univerziteta, gde je u jednoj šupi pored reke razgovarala sa Rugovom o rađanju jedinstvenog ‘pokreta za nezavisnost u XXI veku’!

Od tog doživljaja Gejerova se prebacuje na 2001. godinu kada je “Rugova bio predsednik“ i Kosovari “oslobođeni srpskog nasilja“! Pošto “NATO i Evropljani četiri godine nisu ništa preduzeli da zaustave srpsko nasilje, sve se promenilo 1999. kada je SAD hrabro predvodila NATO bombardovanje Kosova i izbacila Srbe“, kaže Gejerova i dodaje sa tugom: “Baš je čudno da tokom Balkanskog rata sve zemlje koje je Srbija okupirala – Sloveniju, Hrvatsku, Bosnu – svaka od njih postala je nezavisna, jedino Kosovo, takođe okupirano – nije postalo nezavisno!“

Iako će nešto podrobnija analiza uslediti na kraju ovog napisa, vredno je ovde napomenuti da je tekst Gejerove namenjen ne toliko širokim slojevima Amerikanaca već novim generacijama komentatora. U svojstvu autoriteta iz starih dana Gejerova zapravo podgreva nekadašnju indoktrinaciju koje se nove generacije moraju pridržavati. Zato ona osuđuje Evropljane koji su poslali čuvare mira da pod UN održavaju nekakav ‘neutralizam’, zbog kojeg “UN nije mogao da preduzme nikakvu akciju iako je bilo jasno da su Srbi agresori koji su masakrirali desetine hiljada (tens of thousands) Kosovara!“ i optužuje UN i Evropljane da “su zaista stali na stanovište da niko nije nevin ili zaista kriv“, što je bio zapravo izgovor “da nikad ne moraju da ma šta preduzmu!“ i zaključuje da ništa nisu ni preduzeli!

Nešto docnije Gejerova citira Koštunicinu izjavu da je neprihvatljivo govoriti o Kosovu kao provinciji i budućoj državi i da je “uvredljivo nuditi osakaćenoj Srbiji brzi ulazak u EU kao naknadu!“ Gejerova cinično komentariše da je ono što je zaista uvredljivo “da se svet pretvara da se srpsko nasilje nad Kosovarima nije nikad dogodilo, i da je duboko nemoralno tražiti od Kosovara da žive zajedno sa svojim nasilnicima.“

To je pogotovo uvredljivo i nemoralno zato što se “pojavljuje novi Kosovarski identitet. Kosovari dizajniraju novu nacionalnu zastavu – koja će, nadanje je, odražavati multietnički identitet i uključiti 10 procenata Kosovara koji su poreklom Srbi. A predsednik Rugova je, pre nego što je umro, čak pokušao da promeni ime kosovskog psa u ‘kosovski ovčar’.“

Posle tih ubedljivih činjenica o zastavi, psu i multietničnosti, Gejerova zaključuje da su prema tome jasni razlozi zbog kojih “EU i SAD uz Kosovo u njegovoj prirodnoj želji da zahteva nezavisnost“. Jer, pita se Gejerova, “šta je alternativa?

Biti uz Srbe koji su poklali oko 250.000 njihovih ‘komšija’ tokom devedesetih? (slaughtered some 250.000 of their ‘neighbors’) To je takođe šansa za Evropu da se iskupi za svoju moralnu lakomislenost na Balkanu u devedesetim, i za SAD da prigrli taj istinski pravednički poriv“.

“Kao što je nedavno napisao profesor Džordžtaun univerziteta na katedri za međunarodne odnose Čarls A. Kupčan (Charles A. Kupchan),’Nezavisnost Kosova… ne sme da bude žrtva ucene nesposobnosti Srbije da veruje samoj sebi i (nesposobnosti) da se ponaša odgovorno’.“

Taj Kupčakov zaključak je srž američke antisrpske propagande: Srbi su nesposobni da se ponašaju odgovorno – prema tome Srbi ne zaslužuju državu! Zato se Gejerova podštapa Kupčakovim ‘autoritetom’ jer su američka antisrpska propaganda i indoktrinacija zasnovani na habzbuško-vatikanskoj rasističkoj mržnji Srba deklarisanoj već u XVIII veku. Zato Gejerova završava članak Kupčakovim citatom:

“SAD i njeni evropski partneri bili su uglavnom isuviše stidljivi da se suprotstave srpskom nacionalizmu tokom devedesetih, i zbog toga je proliveno mnogo krvi. Međunarodna zajednica ne sme da napravi istu grešku. Mračni nagoni Srbije moraju se iskoreniti, bez popuštanja“.

Može se bez preterivanja zaključiti da su novinar Rodžer Koen, dentista iz Bostona Filip Koen i Džordži En Gejer ključni propagatori zločinačke ideološke srži američke antisrpske propagande. Pošto je od svog stvaranja moderna srpska država – zato što je nacionalna, kao da ostale avropske države nisu nacionalne – zato je srpska država “nerešeno evropsko pitanje“! Prema tome, postojanje srpske države i njene granice takođe su “nerešeno evropsko pitanje“. Shodno tome otimanje Kosova od Srbije nije zločin niti presedan jer su njene granice – “nerešene“!

Gore pomenuti propagatori su direktno odgovorni za lažne optužbe Srba kao naroda i nacije, srpskih istorijskih i modernih država, i srpske Crkve: da su ‘nasledno i istorijski’ anti-Semiti, rasisti, nacisti čak pre pojave Nacizma, fašisti čak pre pojave Fašizma, opsednuti ludilom Kosovskog mita, Velike Srbije i Nebeske Srbije… Zasnovana na tim zločinačkim lažima, ta indoktrinacija američkog javnog mnjenja – uz svesrdnu saradnju ‘nepotplaćenog’ Kongresa, medija, administracije i federalnih agencija – lansirana je kao ‘ogorčenje američkog naroda’! Nakon organizovanog masovnog denunciranja Srba – zvanična Amerika je navodno morala da se odazove tom opravdanom ogorčenju Amerike!

Kako? “Hrabrom“ vojnom akcijom! Naravno.

Međutim, ogorčenje uopšte nije postojalo. Postojali su indoktrinacija i organizovano denunciranje.
Fašistička priroda tog postupka najdrastičnije se očituje u nekim od zapamćenih rasističkih naslova u američkim medijima: Destination Kosovo (Roger Kohen). U slobodnom prevodu: Drang Nach Kosovo. Nema više Kosova – Kosovo No More! I bezbroj sličnih…

To je avet koja ne sme da se zaboravi.

Časlav M. Damjanović, 27.12.2007

Detaljnije o Džordži En Gejer u mom napisu na engleskom Forget-me-not: Georgie, Still with us, Srpske novine, broj 638, Septembar-Oktobar, 2007. Detaljno o Gejerovoj i američkoj antisrpskoj propagandi u mojoj knjizi „Zapis iz đedove kolibe„, Pogledi, 2007

U nastavku originalni teskt u Vašingtontajmsu

xxxxx

12/24/2007
KOSOVO BENT ON INDEPENDENCE

WASHINGTON — If you’re pausing to consider what 2008’s biggest trouble spots might be, take your finger and travel on the map to the belly of the Balkans, and stop at Kosovo, the enduring trouble spot.
Actually, Kosovo is not yet a country in and of itself, although that is what it wants to be. Serbia claims it as a province, which is exactly what Kosovo does NOT want to be. The United Nations has been administering the 2 million Kosovars, 90 percent of whom are ethnically Albanians. But the Kosovars do not have the faintest taste for joining Albania and are not interested in staying under the control of the U.N., either.

When you add the fact that the United States and the European Union support independence for Kosovo, while Russia supports Serbian nationalist intentions, you begin to understand that this is a problem that cannot be easily worked out.
Personally, I gave up the notion that these two peoples could live together as early as September 1992, when the Balkan wars were raging and Serb Gauleiters had taken over Kosovo.
Because journalists were forbidden from seeing what a wonderfully progressive „occupation“ the Serbs were imposing upon the innocent Kosovars, I found myself in neighboring independent Macedonia, utterly determined to get in. Well, just try it, I thought — so I got the wiliest Kosovar cab driver I could find, and we „attacked“ the always crowded and dangerous border crossing.

My choice was a good one. Sam (for such, strangely enough, was his name) saw no reason for waiting in line. No, at the border he simply swerved around long, snaking lines of cars, waved our two passports at his „friends,“ the border guards, and whisked me into the capital of Pristina, one of the most run-down cities I have ever seen. He also managed to get me nearly shot by machine gun-bearing Serb soldiers when I innocently tried to stroll about the universitz.

In a run-down shack by the river, I spoke at some length with the melodramatic Ibrahim Rugova, head of the anti-Serb Kosovars whose Democratic League of Kosovo had set up a parallel state — their own schools, banks, hospitals, universities, underground police, etc. A truly original 21st-century independence movement at its birth!
This man, who would have seemed more at ease in a great dramatic work, at one point mused with me: „Kosovo … It would be a tiny state, but we could do it … It would be a good solution, sometime.“

By 2001, all of this had miraculously changed. By then he was the elected president of the parliament of Kosovo. They were freed from the Serbs’ oppression, even though Kosovo still was officially a province of Serbia. Everything had changed because, after four years of NATO and the Europeans doing nothing to stop the Serb repression, in 1999 the United States bravely led NATO bombardments of Kosovo and drove the Serbs out.
But something strange had happened during the Balkan war of the ’90s with Serbia invading Slovenia, Croatia and Bosnia, all of whom became independent, as well as Kosovo, which did not.

The Europeans sent peacekeepers to the region under the U.N., ostensibly to impose a United Nations brand of neutralism. But they insisted, in one of the most curious operations of modern times, that the U.N. could not take action, even when it was clear that the Serbs were the aggressors, having massacred tens of thousands of Kosovars. In effect, they declared that no one was innocent or really guilty, and so they would never have to take action — and they never did.
While the larger and more important parts of Serbia were going their independent ways, Kosovo, from 1999 until today, has been imperfectly run by the U.N. Now, as Serbian elections loom on Jan. 20, Serbia is demanding its solution — keep Kosovo as an integral part of Serbia.

Yet, in preparation for the independence that the vast majority of Kosovars want and the Europeans support, the European Union this fall pledged 1,800 police and administrative officials to Kosovo as part of a package of aid and diplomacy intended to move Kosovo quickly toward independence, while offering Serbia a „fast track“ to membership in the E.U.
The words of Serbian Prime Minister Vojislav Kostunica recently revealed the attitudes of the Serbs. „It is unacceptable to speak of Kosovo, a province of Serbia, as a future state,“ he said. „It is especially insulting to offer to a crippled Serbia a reward of fast track to the E.U. in exchange for its consent to violence.“

Others might think that it is insulting to the world to pretend that the Serb violence against Kosovo never happened, and that it is deeply immoral to ask the Kosovars now to live with their oppressors.

Moreover, a new Kosovar identity is emerging in the region. Kosovars are designing a new national flag, one, it is hoped, that would reflect a multi-ethnic identity and include the 10 percent of Kosovars who are ethnically Serbs. And President Rugova, before he died, even tried to rename Kosovo’s indigenous dog the „Kosovo shepherd.“
What is clear here is that both Europe and the United States have every reason to stand by Kosovo in its natural desire and demand for independence. Indeed, what is the alternative? Stand by the Serbs who slaughtered some 250,000 of their „neighbors“ during the ’90s? There is a chance here for Europe, as well, to make up for its moral casualness in the Balkans during the ’90s, and for the U.S. to embrace a truly righteous cause.

As Charles A. Kupchan, professor of international affairs at Georgetown University, wrote recently in Foreign Affairs: „Kosovo’s independence … should not be held hostage to Serbia’s inability to trust itself to behave responsibly. The United States and its European partners were too timid in confronting Serbian nationalism throughout most of the 1990s, and much blood was shed as a result. The international community should not make the same mistake today. Serbia’s darker instincts need to be extinguished, not accommodated.“

The Washington Times 26.12.2007